راه بی پایان...

راه بی پایان......

جدی یه شبایی پناه میارم به اینجا نوشتن هاتنها چیزی ک ممکنه شاید نوک سوزنی کم کنه از این صدای بلندِ سکوت !پذیرفتن ها دردناکن - حتا بیشتر از زخم ها ...هر چقدر ک میگذره ، هر چقد ک نگاه میکنی ، انگار من میونِ خاطره های کسی گم شدم ، انگار من هیچ وقت واقعی نبوده !این هیچ شدن هااین اجبار به باورِ هیچ شدن ها همه چیو خاکستری تر میکنه ! + نوشته شده در سه شنبه شانزدهم اسفند ۱۴۰۱ ساعت 2:45 توسط خودم  |  راه بی پایان......

آرزوی بیمار گونه ی من - کسی ، دچارِ کسی . راه بی پایان......

کلی نوشته بودم براتاز اینکه احتمالن باید آخرین آدم توو دنیا باشم ک اسمش میفته بالای گوشیت ..از آرزو ها و مبارک باشه ها بگیر تا کلمه های بی سرو ته جمله هام ..از خودم و خونه ای ک الان سرده .. از نقطه ی امنم .. از گرمی ه خاطره هایی ک توش گم شدم ..امشب برای توعه ولی من جمله هام انقد غم دارن ک حتا خودم دلم نمیاد بنویسمشون ..داشتنت مثل لمس ستاره ها بود ، انقدر دور ک نمیشه باورش کرد ولی انقدر نزدیک ک حس لمس کردنش هنوز رو دستامه .آخ ک چقد سخته حرف زدن ...باید نگاهت کنم ، بغلت کنم و همه ی حرفایی ک رو دلم سنگینی میکنن و ببارم ...اینکه تو رو از فرشته ها جدا کردن ، توو این دنیا خیلی اذیتت میکنه ولی تو بالِ پرواز روحِ منی . + نوشته شده در چهارشنبه نوزدهم بهمن ۱۴۰۱ ساعت 4:30 توسط خودم  |  راه بی پایان......

راه بی پایان......